Τσακισμένα λουλούδια

Πριν από χρόνια είχα διαβάσει μια ιστορία και ακόμη τη θυμάμαι. Για μια γυναίκα που έχασε τον μοναχογιό της σε τροχαίο με μηχανάκι. Και που δεν έμπαινε έκτοτε σε λεωφορείο. Γιατί φοβόταν μήπως της έπιανε συζήτηση κάποια διπλανή και πάνω στην κουβέντα τη ρωτούσε αν έχει παιδιά. "Να έλεγα "έχω παιδί" ή "δεν έχω; Και το ένα ψέμα και το άλλο ψέμα".
Γιορτή της Μητέρας την Κυριακή ή πως η σύγχρονη δυτική κοινωνία τραβάει την κουρτίνα για να μας αποκαλύψει την υποκρισία της. Αυτήν του μίζερου οικοδεσπότη που ξεχωρίζει τους καλεσμένους σε ομάδες και οργανώνει γιορτές γι' αυτούς που δεν το 'χουν ανάγκη. Για τους προνομιούχους. Για τις μητέρες που το 'χουν πάρει το δώρο τους και να τους ζήσει. Για τους ερωτευμένους, που όταν είναι αληθινά ερωτευμένοι ζούνε ως γνωστόν στον κόσμο τους, εκεί που δεν κυκλοφορούν αρκουδάκια made in China. Για τους πατέρες - αυτό ήταν τόσο άνοστο ως έμπνευση, που ουδέποτε έπιασε και, δόξα τω Θεώ, τείνει να ξεχαστεί.
Για τους εκατομμυριούχους εφοπλιστές με πέντε γράμματα - σίγουρα κι αυτοί τη χρειάζονται την επέτειο τους, γιατί όχι;

Ιστορίες επιτυχίας θέλει να γιορτάζει η κοινωνία και κάπως έτσι η ζωή γίνεται γήπεδο με νικητές και ηττημένους. Από εδώ όσοι τα κατάφεραν. Από εκεί όλοι οι υπόλοιποι.
Τιμή και δόξα στις μητέρες, όχι όμως και στις "άλλες", τις γυναίκες που δεν έγιναν μητέρες. Όσες προσπάθησαν και δεν μπόρεσαν, αλλά και όσες δεν πρόλαβαν, δεν τους έτυχε ή δεν προσπάθησαν καν. Ή απλά δεν ήθελαν τόσο πολύ.
Κάθε τέτοια Κυριακή του Μαΐου γιορτάζει ο ρατσισμός της κοινωνίας που δεν κρατάει ελεύθερο τραπέζι για τους ελεύθερους Μόνο για τα ζευγάρια. Ούτε για τους άτεκνους. Μόνο για γονείς. Που δεν έχει την τόλμη να μιλήσει ανοιχτά για ατυχίες, απώλειες και μάταιες προσπάθειες, παρά μόνο για "ευτυχή γεγονότα". Που δεν θέλει να κάνει τις γυναίκες να νιώθουν "μισές" αν δε γίνουν μητέρες. Κι αν γίνουν, να τις βραβεύει μ' ένα μπουμπούκι από τον καταψύκτη.