Τα όρια της τέχνης

Την προηγούμενη βδομάδα είδα ένα ρεπορτάζ στο "Συμβαίνει Τώρα" της ΝΕΤ το οποίο με έβαλε σε κάποιες σκέψεις. Ήθελα να σκεφτώ κάποια πράματα προτού βάλω κάποιο άρθρο εδώ.Τελικά χτες βράδυ έβαλα της σκέψεις μου σε μια τάξη και αποφάσισα ότι τελικά ήρθε η ώρα να πω και εγώ την γνώμη μου.

Το ρεπορτάζ λοιπόν για το οποίο μιλώ είναι το γνωστό σε αρκετούς με τον βασανισμό ενός σκύλου σε μια γκαλερί. Ο Guillermo Vargas Habacuc ο οποίος έγινε γνωστός παγκοσμίως ως ένας άνθρωπος άκαρδος προς τα ζώα πήρε ένα αδέσποτο σκύλο τον έδεσε σε μια γκαλερί χωρίς φαΐ και νερό. Αρκετοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι ο σκύλος πέθανε. Κάποιοι άλλοι λένε το αντίθετο. Εγώ προσωπικά θέλω να πιστεύω ότι όντως επέζησε αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Ούτε το αν θα ξαναγίνει αυτό στην έκθεση Biennial ή γενικά όλα όσα ακούγονται Θα μείνω στο αρχικό ερώτημα που είχε απασχολήσει όλους μας από την πρώτη στιγμή. Το αν η πράξη αυτή μπορεί να αποκαλείτε τέχνη.
Σίγουρα τα όρια της τέχνης είναι περίεργα και περίπλοκα αλλά για τους καλλιτέχνες αυτό εντάσσεται στα όρια της τέχνης ενώ για όλους εμάς όχι. Σίγουρα αρκετοί αντέδρασαν όπως και εγώ φυσικά αλλά επειδή έχω και κάποιες ελάχιστες γνώσεις καταλαβαίνω της δύο πλευρές και το ότι και οι δύο έχουν δίκιο.
Το θέμα είναι ότι το βλέπουμε με το δικό μας μάτι και όχι με αυτό των καλλιτεχνών.
Δεν εννοώ ότι δεν ήταν βάρβαρο αυτό που έκανε ο κ. Vargas άλλα σίγουρα η τέχνη του είχε να περάσει ένα μήνυμα Τώρα το ποίοι το πήραν είναι άλλο θέμα..

Εγώ προσωπικά αν και φιλόζωος πήρα το μήνυμα Με πόνεσε και μένα η όλη ιστορία αλλά δεν παύει να θέλει να πει κάτι ο ποιητής...

Υ.γ. Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα υπάρχουν άλλες τέτοιες σκηνές άλλα και ο συγκεκριμένος αλλά και κάθε άλλος καλλιτέχνης θελήσει να περάσει παρόμοιο μήνυμα θα βρουν κάποιον άλλον τρόπο έκφρασης.