Ξύπνα, μπαμπάκο!

Αρκετές ώρες και τώρα ως συνταξιούχους περισσότερες αφήνω τον εαυτό μου να ονειρευτεί διάφορα όπως π.χ. ότι:

• Η "ελληνική πραγματικότητα" δεν εμποδίζει την "πολιτική βούληση"

• Οι γραφειοκράτες δέχτηκαν να χτυπηθεί η γραφειοκρατεία και το κράτος επανιδρύθηκε Έτσι, έχει πλέον σταματήσει να "λείπει ο αρμόδιος" και ο πολίτης εμπιστεύεται, στηρίζει και στηρίζεται στην κρατική μηχανή.

• Τα έσοδα από το ΦΠΑ που εισπράττουν οι κάθε λογής "έμποροι" για λογαριασμό του κράτους ξεπέρασαν της προβλέψεις του προϋπολογισμού, χωρίς να χρειαστεί η μη απόδοση τους να χαρακτηριστεί κλοπή δημοσίου χρήματος.

• Δεν χαρακτηρίζονται πια "προσωπικά δεδομένα" περιπτώσεις παραβίασης κοινώς παραδεκτών υποχρεώσεων (φοροδιαφυγή με πλαστά τιμολόγια, μη στράτευση κ.α.) και οι παραβάτες έχουν πλέον όνομα.

• Τα νοσοκομεία λειτουργούν ορθολογικά, υπάρχει το ανάλογο προσωπικό όλες τις ώρες και οι φήμες (;) για φακελάκια έχουν σταματήσει οριστικά.

• Οι πολίτες όλης της χώρας αισθάνονται ασφαλείς, ενώ ξεκαθάρισε και η υπόθεση των Ζωντανών

• Έχουν γίνει οι απαραίτητες ενημερώσεις και υποδομές και η κοινωνία ανακυκλώνει μεγάλο ποσοστό των απορριμάτων της και χρησιμοποιεί ανανεώσιμες πηγές ενέργειας πέρα από κάθε προσδοκία.

• Τα πανεπιστήμια λειτουργούν σε κτίρια και αίθουσες καθαρές και είναι χώρος ελεύθερης διακίνησης ιδεών χωρίς να χρειάζεται πλέον "επεξήγηση".

• Όσοι μπαίνουν στα πανεπιστήμια αποκτούν όλες τις απαραίτητες γνώσεις λαό δεξιότητες, ενώ παράλληλα ξέρουν τι θα αντιμετωπίσουν εργασιακά όταν αποφοιτήσουν.

• Τελείωσαν στην πόλη μας "εντός χρονοδιαγράμματος" το μετρό, η υποθαλάσσια και η επέκταση του αεροδρομίου.

• Έγιναν οι απαραίτητοι περιφερειακοί και μη χώροι στάθμευσης και οι "γιωταχήδες" βάζουν τα αυτοκίνητα μέσα και όχι γύρω τους.

• Έγινε η δεύτερη περιφερειακή οδός.

• Τα πεζοδρόμια είναι χωρίς τραπεζάκια και καθίσματα, η Αριστοτέλους δεν μοιάζει με την ακτή της... Νίκαιας και οι ράμπες για τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι στο σωστό ύψος και πάντα ελεύθερες

• Η έκθεση έχει μεταφερθεί εκτός πόλης και ο χώρος έχει μετατραπεί σε μια όαση πολιτισμού και πρασίνου.

Και άλλα πολλά... Και ενώ πανευτυχής χαμογελάω, με επαναφέρει η κόρη μου, παραφράζοντας το σχετικό κινηματογραφικό έργο,
"ΞΥΠΝΑ, ΜΠΑΜΠΑΚΟ!" και με ξενερώνει!

(Το κείμενο είναι από λόγο του Γιάννη Αντωνόπουλου τέως πρύτανη του ΑΠΘ)